Snuffelen aan ‘De Dood’

Als de dood aan ons snuffelt, durven wij dan aan de dood te snuffelen?

Samhain is het Keltische Nieuwjaarsfeest en Paganisten vereren tijdens Samhain ook de doden omdat de sluier tussen de zichtbare en onzichtbare wereld dan zo dun is. Daarom hebben we op 2 November 2021 in de Cirkel van Verlichten in ons midden De Dood uitgenodigd. Graag deel ik een paar waarnemingen met je.

De dood bleek in het midden van onze cirkel op zijn buik te liggen in een grote regenjas met een kap zodat hij op een bepaalde manier niet zichtbaar was. We voelden gelijk dat dit komt omdat mensen in de westerse wereld vaak zijn bestaan ontkennen en doen alsof de dood er niet is. In onze maatschappij lijkt het er zelfs op alsof de dood verslagen moet worden en zo lag de dood dus in eerste instantie in ons midden. Ik spreek hier over de dood als een hij, maar het voelt onzijdig omdat het niet een menselijk wezen is, maar zich wel als een menselijke gedaante laat zien in zijn mantel.

Doordat we de dood erkenden en ernaar wilden kijken, ging hij zitten en liet zich zien zonder gezicht. Kennelijk konden we hierdoor inbrengen wat er tussen ons en de dood in staat. Voor iemand was dat angst voor ziekte, voor iemand anders was dat angst voor pijn en geweld. Het was bijzonder om te ervaren dat men niet bang was voor de dood, maar dat er dus vaak ‘iets’ tussen staat wat (een grote) angst oproept. Voor mij was het duidelijk dat de dood me niet hoeft komen te halen, omdat ik naar de dood toe wil bewegen als het mijn tijd is. Het was ook fijn om te merken dat de dood dankbaar was dat we hem in ons midden hadden gezet en we dus zeker niet met hem spotten of lichtzinnig met hem omgingen.

Terwijl we zo met onze ogen dicht met elkaar in de cirkel ‘zijn’, ontstaat er dan van alles: emoties, beelden, associaties, lichaamssensaties etc. We geven elkaar bedding en nodigen elkaar uit om te delen wat er in ons leeft. Hierdoor komen er dan vanzelf inzichten en gaan blokkades stromen. Wat heel duidelijk werd is dat als we de dood in ons leven en het leven van anderen ontkennen, de dood zich dan laat gelden door bijvoorbeeld ziekte, geweld of iets anders ‘in het leven te roepen’. Dus dat wat tussen ons en de dood in staat, door de dood wordt geactiveerd omdat wij hem ontkennen. Door dit in te zien bleek ook de angst te verdwijnen en ontkoppelde de dood zich van ziekte en geweld. Hierdoor kwam er weer levensenergie en ontspanning vrij en voelden we hoe we deel uitmaken van de eenheid en samen met de dood in onze cirkel op de aarde gingen liggen, om te genieten van de maan, de sterren en het duister. Ook onze kinderen kwamen er graag bij zitten.

Wat voor de dood dus heel belangrijk is, is dat we hem weer in de maatschappij brengen en hem eren om zijn kwaliteit. Want de energie van de dood laat ons de energie van het leven voelen als twee tegenpolen. En door de dood collectief te ontkennen en oneindig te willen leven, bevriezen we met angst onze levensenergie en leven we een vlak en monotoon leventje binnen de comfortzone. Daar is het leven dus niet voor bedoeld en dat laat de dood ons weten!