De Cirkel van Verlichten wordt in eerste instantie als Zoom-bijeenkomst georganiseerd.

Een bijeenkomst duurt circa 2 uur.

Je bepaalt zelf of je één of meerdere cirkels bijwoont.

Je kunt meedoen op donatiebasis; bankrekeningnummer: NL19 TRIO 0320 2369 51 t.n.v. Nietskunner o.v.v: Donatie Cirkel van Verlichten

Aanmelden gaat via Saskia info@saskiazwijnenburg.nl.

Download hier gratis Zoom

Sensitief Martelaarschap

Het spreekt van respect dat ieder de gevoelens mag voelen die bij hem/haar horen. Echter wanneer we als gevoelige mens de emoties van het collectief op onze schouders nemen door ze zelf te voelen, dan ‘ontnemen’ we het collectief en haar individuen de mogelijkheid om zelf te helen op dat thema. Dit mechanisme kennen we al goed in het systemisch werk in familielijnen.

Wat veel minder bekend is, is dat wij als gevoelige mens, opmerkzaam mogen zijn op de collectieve gevoelens van eenzaamheid, innerlijke kou, boosheid, verdriet e.d. die we op onszelf geladen voelen. Dit kunnen we sensitief martelaarschap noemen. Een teveel van gevoelens op ons nemen of op ons geladen krijgen, omdat we (onbewust) denken zo bij te dragen aan het helen van het collectief noemen we sensitief martelaarschap.

In systemisch werk is het bekend dat we de energie van een trauma aan de oorspronkelijke eigenaar teruggeven. Deze persoon is dan ook goed te traceren. Lastiger is het met collectieve stukken die, in heden en verleden, door instanties, overheden en machthebbers aan het collectief gegeven worden. Het collectief vraagt als het ware om het trauma, ontvangt dat en krijgt als collectief dan amper de kans om zijn eigen aandeel hierin onder ogen te komen. Ten eerste door het zich er niet van bewust zijn, maar ten tweede omdat er in het collectief een grote dader, slachtoffer en hulpverlener structuur zit waarin mensen niet hun verantwoordelijkheid nemen. Veel empathische mensen zijn automatisch geneigd om veel meer dan hun eigen stukken te dragen, Deze mensen voelen zich onbewust dader met schuld en gedragen zich als slachtoffer door het trauma te willen dragen en transformeren.

Ben je een empathische mens, neem dan eens waar hoe zwaar de energie weegt die je op je hebt genomen? Wij mogen, als gevoelige mensen, inzien, dat het dragen en transmuteren van de zorgen en gevoelens van de collectief, niet de enige optie is. 

Door deze energie te herkennen en niet allemaal in je op te nemen, kunnen meer mensen bewust worden van de energie van een collectief stuk en kunnen we meteen ook beter voelen welke dynamiek ze in gang zet. We worden dan meer een waarnemer die zich wel degelijk verbindt met het collectieve trauma omdat we ons eigen aandeel hierin kennen en kunnen voelen.

In ons sensitief martelaarschap worden wij als de gevoelige mens bezwaard, kunnen niet tot wasdom komen en blijven processen. Terwijl andere individuen van het collectief onbewust daders, slachtoffers en hulpverleners blijven. Een politicus kan zich bijvoorbeeld ‘slagkrachtig en machtig’ blijven voelen terwijl de burgers zich in angst blijven terugtrekken zonder te voelen wat er werkelijk in hen gebeurt. Op deze manier kan een patroon in stand gehouden worden, die het collectief niet verder helpt.

Sensitief Eigenaarschap

Is de staat van zijn als we collectieve gevoelens terugleggen waar ze horen en ze met elkaar te helen. Niet om de strijd aan te gaan, te overtuigen of te oordelen, maar om met respect voor de verwarring en pijn in het collectief, de gevoelens energetisch en systemisch in het midden terug te leggen en als waarnemer aanwezig te blijven. Pas dan kan het collectief geheeld worden terwijl wij bedding geven.

Heilige Cirkel

Net als ieder individu heeft het collectief een bedding nodig waarin trauma geheeld kan worden. Een bedding waarin zonder oordeel gekeken wordt naar wat zich zich aandient, samen, in een cirkel, zodat de verschillende aspecten van de verwarring, de dualiteiten, de kou, de verkramping zichtbaar worden. 

En daarvoor creëren we met elkaar cirkels van vernieuwing. 

Cirkels die de kracht van transmutatie met zich meedragen en waarin we in staat zijn oude patronen te ‘ont-spannen’ en nieuwe verhalen te laten ontstaan

Cirkels die kracht van collectieve verbinding en veiligheid benadrukken. 

Iedereen is welkom met alles wat hij/zij voelt, en vrij hun ervaring rond een collectief thema in het midden te leggen.

Op heilige grond, want dat is wat er ontstaat in de cirkel’

In het midden leggen

We mogen onze individuele lading over een collectief thema (naast zelf te voelen en te helen) ook terugleggen op heilige grond.

En zien dat als we die zware stenen die we dragen, terugleggen op de aarde, we ze eigenlijk terugleggen op de bedding van het collectief.

Wetende dat er een goddelijke kracht in het collectief schuilt die dit donker kan transformeren.

En als vele aspecten van het collectief trauma bewust in het midden teruggelegd zijn en worden gedragen door de cirkel, dan gebeurt er wat magisch:

• Het opent ons hart.
• Er is geen agenda meer om iets te willen veranderen.
• Onze verwachtingen verdwijnen.
• We hebben geen oordeel meer.
• Hierdoor staan we de ander toe om te ontdekken hoe iets voor hem of haar is.
• En kunnen we stilstaan bij de ander, zonder te onderbreken, te oordelen of iets te willen veranderen.
• Gedachten, ervaringen en emoties tonen zich en leiden op een dieper niveau naar eigen wijsheid.
• Het collectief is vrij van ego, de oplossingen komen vanuit onverwachte hoek. 

Van het gehecht zijn aan het trauma en ons sensitief martelaarschap, gaan we staan in eigen wijsheid en ruimte en ontstaat Sensitief Eigenaarschap.

Dat geeft ons een enorm vrij gevoel.

Het Hiernamaals,

is een vrij platte dimensie waar het totaal donker is en stiller dan stil. Althans, dit is mijn beeld ervan.

In de Cirkel van Verlichten van 16 november 2021 zijn we nog een keer naar de dood gegaan. Tot nog toe organiseren we de Cirkels via Zoom en door op een gegeven moment onze ogen te sluiten en ons een cirkel te visualiseren, is de verbinding tussen de deelnemers dan heel voelbaar.

Het bleek dat de cirkel ontstond in de dimensie van de doden, het hiernamaals. Samen met Vanessa en Marieke zaten we om een kaars en hielden we elkaars handen vast. Voor mij was het een verrassing dat het geen vuur bleek te zijn. Saskia was er door omstandigheden fysiek niet bij. Na verloop van tijd voelden zowel Marieke als Vanessa dat er veel onrust om ons heen was en dat bleken overleden zielen te zijn die verrast waren door onze aanwezigheid in hun midden. We maakten de cirkel groter en nodigden Saskia en andere stervelingen uit die niet fysiek, maar wel met hun ziel aanwezig wilden zijn. Maar ook de overleden zielen wilden graag in grote getale in onze cirkel plaatsnemen omdat ze nog zoveel te vertellen hadden aan hun nazaten en aan ons. Het maakte een hele fijne en fysieke energie in ons vrij die ook als orgastisch werd bestempeld.

Wij werden alle drie door voorouders bezocht en hadden daar een uitgesproken ervaring mee. Het bleek dat ze ons graag nog willen laten voelen dat ze intens van ons hebben gehouden, maar bij leven niet, of niet goed in staat waren ons dat te laten merken. Een andere belangrijke boodschap van alle doden aan hun nakomelingen is dat we onszelf niet gevangen moeten houden in liefdesrelaties en huwelijken zoals ze dat zelf vaak hebben gedaan. Maar ook dat onze overleden voorouders ons heel graag willen helpen in dit leven als we maar naar ze uitreiken; Helpen om trauma en pijn te verwerken en ons te herinneren aan onze missie op aarde. Het woord dat opkwam was dat onze doden zich ook graag over ons willen ‘ontfermen’ omdat wij kunnen oplossen wat hen bij leven niet is gelukt.

Het hiernamaals is alleen maar vredig en liefdevol. Alle zielen kennen nog de laatste imprint van hun aardse leven met hun (gekwetste)ego en constructief- en destructief gedrag. Hier zijn ze in het hiernamaals wel helemaal van bevrijd. Het bleek dat we eenvoudig tussen deze dimensie en het hiernamaals konden reizen toen Marieke aangaf dat het voor haar genoeg was geweest. Samen met haar zijn we even terug gegaan naar deze dimensie om in deze cirkel afscheid van haar te nemen.

Op dat moment wist ik plotseling waarom ik vooraf ‘Erbarme Dich’ uit de Matthäus Passion had klaargezet en hebben we dit nog met zijn drieën beluisterd. Voor mij werd duidelijk dat het ontfermen van God over ons, via onze voorouders plaatsvindt.

Hierna bleek dat Vanessa en ik toch nog een keer terug wilden naar het hiernamaals en hadden we er nog een fijne tijd met prettig contact met dode zielen. Vanessa benoemde heel mooi hoe we zo geneigd zijn om voorbij te lopen aan het hiernamaals en er niet even te gaan kijken. En dat terwijl ze nu ontdekte dat ze ergens altijd heeft geweten dat we er naartoe kunnen. Op een gegeven moment wisten we beiden dat het moment daar was om terug te keren en hebben we de kaars achtergelaten voor andere stervelingen die het hiernamaals even willen bezoeken om contact te maken met hun voorouders of andere zielen.

Als de dood aan ons snuffelt, durven wij dan aan de dood te snuffelen?

Samhain is het Keltische Nieuwjaarsfeest en Paganisten vereren tijdens Samhain ook de doden omdat de sluier tussen de zichtbare en onzichtbare wereld dan zo dun is. Daarom hebben we op 2 November 2021 in de Cirkel van Verlichten in ons midden De Dood uitgenodigd. Graag deel ik een paar waarnemingen met je.

De dood bleek in het midden van onze cirkel op zijn buik te liggen in een grote regenjas met een kap zodat hij op een bepaalde manier niet zichtbaar was. We voelden gelijk dat dit komt omdat mensen in de westerse wereld vaak zijn bestaan ontkennen en doen alsof de dood er niet is. In onze maatschappij lijkt het er zelfs op alsof de dood verslagen moet worden en zo lag de dood dus in eerste instantie in ons midden. Ik spreek hier over de dood als een hij, maar het voelt onzijdig omdat het niet een menselijk wezen is, maar zich wel als een menselijke gedaante laat zien in zijn mantel.

Doordat we de dood erkenden en ernaar wilden kijken, ging hij zitten en liet zich zien zonder gezicht. Kennelijk konden we hierdoor inbrengen wat er tussen ons en de dood in staat. Voor iemand was dat angst voor ziekte, voor iemand anders was dat angst voor pijn en geweld. Het was bijzonder om te ervaren dat men niet bang was voor de dood, maar dat er dus vaak ‘iets’ tussen staat wat (een grote) angst oproept. Voor mij was het duidelijk dat de dood me niet hoeft komen te halen, omdat ik naar de dood toe wil bewegen als het mijn tijd is. Het was ook fijn om te merken dat de dood dankbaar was dat we hem in ons midden hadden gezet en we dus zeker niet met hem spotten of lichtzinnig met hem omgingen.

Terwijl we zo met onze ogen dicht met elkaar in de cirkel ‘zijn’, ontstaat er dan van alles: emoties, beelden, associaties, lichaamssensaties etc. We geven elkaar bedding en nodigen elkaar uit om te delen wat er in ons leeft. Hierdoor komen er dan vanzelf inzichten en gaan blokkades stromen. Wat heel duidelijk werd is dat als we de dood in ons leven en het leven van anderen ontkennen, de dood zich dan laat gelden door bijvoorbeeld ziekte, geweld of iets anders ‘in het leven te roepen’. Dus dat wat tussen ons en de dood in staat, door de dood wordt geactiveerd omdat wij hem ontkennen. Door dit in te zien bleek ook de angst te verdwijnen en ontkoppelde de dood zich van ziekte en geweld. Hierdoor kwam er weer levensenergie en ontspanning vrij en voelden we hoe we deel uitmaken van de eenheid en samen met de dood in onze cirkel op de aarde gingen liggen, om te genieten van de maan, de sterren en het duister. Ook onze kinderen kwamen er graag bij zitten.

Wat voor de dood dus heel belangrijk is, is dat we hem weer in de maatschappij brengen en hem eren om zijn kwaliteit. Want de energie van de dood laat ons de energie van het leven voelen als twee tegenpolen. En door de dood collectief te ontkennen en oneindig te willen leven, bevriezen we met angst onze levensenergie en leven we een vlak en monotoon leventje binnen de comfortzone. Daar is het leven dus niet voor bedoeld en dat laat de dood ons weten!

In deze eerste ‘Cirkel van Verlichten’ is dit het thema. Hoe kijken we aan tegen ‘onvermogen’? Wat maakt dat in ons los; individueel en in het collectief. In hoeverre mogen we onvermogend zijn?

Omdat het voor ons spannend is om de Cirkel van Verlichten te starten lopen we ook tegen onze eigen angst voor onvermogen aan en is het verleidelijk om in de controle te gaan zitten. Dat doen we niet en dan is het vanzelf spannend om naar de eerste cirkel toe te bewegen en te blijven voelen wat het met ons doet.